 |
Kinderwens - Fatima (32)
‘Mijn eigen beperking kende ik. Die van mijn kind was een volslagen verrassing’
Mijn eerste psychose kreeg ik toen ik 24 was en ik denk dat mijn kinderwens daarin een rol heeft gespeeld. Ik wilde mijn studie met het moederschap combineren en ik zag niet hoe dat moest. Ik zat helemaal klem.
Die eerste psychose heeft meer dan een jaar geduurd. Ik werd sluimerend psychotisch en doordat ik nog redelijk functioneerde – ik haalde negens en tienen - heeft het lang geduurd voordat mijn gedrag als psychotisch werd herkend.
Na die psychose ben ik vrij snel met de medicatie gestopt. Ik wilde weten wat er zou gebeuren voordat ik een gezin zou stichten. Binnen een jaar was de psychose terug. Dat betekende toen in mijn beleving dat ik geen kinderen meer zou kunnen krijgen.
Ik wilde heel graag zwanger worden maar alleen als ik op een verantwoorde wijze medicatie zou kunnen blijven gebruiken. Ik ben me daar toen in gaan verdiepen. Er zijn gynaecologen en psychiaters die zich hierin hebben gespecialiseerd.
Ook de mogelijkheid om borstvoeding te geven heb ik laten uitzoeken door drie verschillende mensen: een kinderarts, een psychiater en een apotheker. Zij kwamen tot de conclusie dat het met de dosering die ik gebruikte mogelijk was en dat de voordelen verreweg opwogen tegen de nadelen.
Ik ben uiteindelijk overgestapt naar het middel van eerste voorkeur en heb onze kinderwens diepgaand besproken met mijn man. Iedereen gaat ervan uit dat je een schattig en gezond kindje krijgt maar ik weet ook dat er van alles kan misgaan. Je kunt zelf komen te overlijden bij de bevalling, je kunt een kindje krijgen dat 24 uur per dag huilt, op een couveuseafdeling terecht komt of erger. Wij wilden vooral weten of we het ook aan zouden kunnen als er heel veel mis zou zijn. De conclusie was dat we waarschijnlijk wel ondersteuning nodig zouden hebben maar dat ons netwerk groot en goed genoeg was om ons op te vangen.
Het krijgen van een kind heeft mij heel veel geleerd over mijzelf. Dat begon al tijdens de zwangerschap. Ik was bang in het ziekenhuis terecht te komen en ontregeld te raken door slaapgebrek. Alles wat ik niet hoopte gebeurde. Ik kwam met een dreigende vroeggeboorte in het ziekenhuis terecht en naast me lag een meisje dat alleen kon slapen met de televisie aan, de hele nacht. Ik had dus een hele slechte omgeving en veel stress door de zorgen over het kindje. Tot mijn eigen verbazing kwam ik hier redelijk doorheen.
Met mijn kindje liep het heel anders dan ik verwachtte. Ik had over alles goed nagedacht, alle scenario’s doorgenomen maar het meest onwaarschijnlijke gebeurde. Ik kreeg een overtuiging die niet strookte met wat iedereen in mijn omgeving zag en dacht. Iedereen zei ‘die ogen zijn prima, niets aan de hand’. Toch bleek ik gelijk te hebben, mijn kindje is blind. Ondanks de zorgen en de stress heeft die ervaring me veel kracht gegeven.
De babytijd was veel extremer dan ik had verwacht. Die beperking had ik niet aan zien komen en evenmin dat traject met dokters die van alles missen. Ik moest assertief zijn en elk stapje voorwaarts gaf me meer zelfvertrouwen.
Wij hadden gepland dat we op ons netwerk zouden kunnen terugvallen als ik even niet functioneer maar dat kan dus helemaal niet. Mijn kindje kan absoluut niet bij anderen zijn, mijn man en ik zorgen non stop voor hem.
Ik leef momenteel vrij geïsoleerd omdat indrukken me snel te veel worden. Wel zorg ik dat ik altijd in contact blijf. Ik spreek iedere dag wel iemand. Geen discussies of ik psychotisch aan het worden ben maar wel een echt inhoudelijk gesprek zodat ik kan toetsen hoe ik er bij zit en dat anderen kunnen signaleren als het minder gaat. Vaak ben ik een heel weekend alleen met mijn kindje. Als ik dan moe of angstig ben heb ik de neiging mij terug te trekken maar ik moet het tegenovergestelde doen. Gewoon even iemand bellen of vragen langs te komen.
Ik vind het moeilijk om naar buiten te treden en nieuwe contacten te leggen maar voor mijn kind stap ik over mijn eigen schaduw heen. Zijn wereld wordt stapje voor stapje weer groter en mijn wereld met hem.
Achteraf gezien was ik zo bezig niet psychotisch te worden dat ik te weinig bezig ben geweest met gewone vragen als thuis of in het ziekenhuis, wie wil ik wel en niet bij de bevalling hebben, het doorknippen van de navelstreng en eventuele gynaecologische medicijnen. Een cursus rond babyvoeding kan als voordeel hebben dat je andere mensen leert kennen met wie je iets gemeenschappelijks hebt buiten je beperking. Ook wordt je de weg gewezen in het geval dat zich problemen voordoen.
Bij elke nieuwe verrassing ben ik sterker geworden.
|
|
|
