Woon/werkverkeer

Drie keer ben ik opgenomen geweest. De laatste twee opnamen duurden samen vijftien maanden, met een tussenpoos van zes weken.
Ik verbleef in de instelling. De afdeling werd langzaamaan een soort thuis voor me.
Hoezo gehospitaliseerd?

Zo’n afdeling begint op den duur te voelen als je huis. Met woonkamer, slaapkamers, toiletten en zelfs een bad.
Het is wel vreemd dat waar ik ‘woon’, iemand anders op zijn ‘werk’ is!

Het was daar een mierennest. Drie verschillende psychiatrische afdelingen bij elkaar, met een binnenplein en een hele hoop mensen: psychiaters (die zie je het minst vaak), arts-assistenten, artsen, co-assistenten, verpleegkundigen en schoonmakers.
`s Avonds na vijven daalt er een heerlijke rust neer, maar veel langer dan tot zeven uur `s ochtends duurt die niet. De mechanische deuren klappen open en dicht. Het keukenpersoneel gaat aan de slag. De cliënten in de omringende kamers kunnen slapen verder wel vergeten. Ongelofelijk, hoeveel lawaai twee dames kunnen produceren op dat uur van de dag. Ik ben net wakker, heb nog geen koffie gehad en wil vooral rust. Ik wil niet luisteren naar hun gesnater. Ik wóón hier.
Tijd om te beginnen, ook voor mij. In mijn mooie rode pyjama loop ik de gang in, nadat ik goed heb gekeken of er iemand aankomt. Ik haast me naar de douche. Maar het gaat mis. Ik loop iemand tegen het lijf die wil werken, terwijl ik juist wil wonen. En dat betekent in dit geval dat ik nú en dan bedoel ik ook nú, rustig in mijn pyjama naar de douche wil.
Nu hoor ik u denken, trek dan wat aan voor je de gang op gaat, maar dat hoeft toch niet?
Ik wóón hier!

Ingezonden stuk, schrijver is bij de redactie bekend.