Fotografie
Fotograaf Fabio Mafficioli

De rode draad in zijn leven is fotografie. Zijn foto’s vormen zijn dagboek. Na een studie kunstgeschiedenis specialiseerde de fotograaf Fabio Mafficioli zich in Tuin- en Landschapfotografie en al snel maakte hij furore met zijn werk. Tot in New York, waar hij een poos woonde en werkte, werden zijn foto’s geëxposeerd. Nog steeds zijn Fabio’s foto’s in de kunstcollecties van de Adelphi University Library en het Cedarmere Museum (NY) te vinden. Terug in Nederland vond hij bij het ministerie van VROM werk als communicatiemedewerker, totdat de overheid moest inkrimpen en Fabio plotseling op straat stond. In die tijd kreeg Fabio in toenemende mate psychoses en uiteindelijk durfde hij niet meer naar buiten. Zijn werk als fotograaf kwam stil te liggen. Met behulp van zijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige (svp-er) heeft Fabio zijn oude ‘vak’ weer nieuw leven ingeblazen. En met succes, want binnenkort wordt hij cursusleider van het project “kom achter de geraniums vandaan”, een fotocursus voor ‘lotgenoten’

“Eerst wist ik niet meteen wat er met me aan de hand was. Ik durfde niet meer naar buiten, sloot me thuis op. Ik kreeg medicatie en therapie waardoor ik me beter ging voelen, maar het meest heb ik gehad aan de spv-er die me min of meer dwong om naar buiten te gaan. Mijn liefde voor fotografie was een enorme stimulans om die stap te nemen, want buiten kon ik foto’s maken. Stukje bij beetje werd ik uitgedaagd om verder te gaan. Zo kwam ik ook terecht bij Anders Bekeken in Den Haag, een kunstproject voor mensen met een psychische handicap. Ik werd uitgenodigd om aan een door Ypsilon uitgeschreven fotowedstrijd ‘Gelukt in 2009’ mee te doen. De eerste foto die ik helemaal alleen had gemaakt won de derde prijs. Nee, ik stuur hem niet op, want er is nu al zo veel over gezegd en geschreven, dat ik liever ander werk van mij laat zien.
Inmiddels durf ik al lang weer alleen te werken. Meestal lig ik om half elf in bed en sta om zes uur op om foto’s te maken. In de zomer ga ik nog vroeger op stap. Daarna ga ik naar de dagopvang. Die regelmaat heb ik nodig.

Hoewel ik ook commercieel werk heb gemaakt is de rode draad in mijn werk Tuin- en Landschapfotografie. Voor mij is landschap een metafoor voor macht. Graag kom ik nog eens in de gelegenheid om oude kloostertuinen in kaart te brengen. Vooral kloostertuinen hebben onder andere een functie gehad voor het kweken van geneeskundige kruiden. En dus hebben ze betekenis gehad voor de medische wereld.

Voor de website Schizofrenie.nl heb ik een paar foto’s geselecteerd. Het is aan de kijker zelf wat voor stemming die foto’s bij hem oproepen. Dat kan sfeervol, dromerig, dreigend of spectaculair zijn. Ik bepaal niet wat anderen in mijn foto’s moeten zien. Zo kunnen mensen een foto van mij heel poëtisch vinden, terwijl ik hem bedreigend vind. Soms neem ik vrienden mee als ik ga fotograferen. Als ik achteraf mijn prints aan hen laat zien, zijn ze vaak verbaasd. Ik heb dingen vastgelegd die zij helemaal niet gezien hebben. Dat komt omdat ik anders dan anderen naar dingen kijk, ik noem dat isoleren. Zie jij op het strand bijvoorbeeld zeewier liggen, dan zie ik daar kalligrafie in. Ik kan veel in mijn fotografie kwijt. De foto’s zijn als het ware mijn dagboek. Ik probeer ook nieuwe dingen uit, zoals fotoshoppen. Ik kijk hoe ver ik kan gaan.
In mei 2011 begin ik samen met mijn svp-er aan een nieuw project. Het is een fotocursus voor mensen met soortgelijke ervaringen als ik. Wij willen ze met de workshop letterlijk achter de geraniums weghalen! Eerst laat ik de cursisten foto’s in hun huis maken en na drie lessen neem ik ze mee naar buiten, naar Landgoed Sorghvliet. Ik probeer mijn cursisten één te laten worden met de natuur, ze mee laten voeren met het bioritme ervan. Op dit moment proberen wij er subsidie voor te krijgen of een sponsor te vinden. Zelf heb ik niet genoeg zelfvertrouwen om het project of mezelf te promoten, dus ik hoop dat er instanties zijn die dat deel van mij willen overnemen.
Ik ben blij dat ik nieuwsgierig ben en de drang heb om te onderzoeken hoe ver ik kan gaan. Dat heeft me enorm geholpen om te komen waar ik nu sta en daar ben ik heel erg trots op.”

Voor meer informatie www.anders-bekeken.nl